Zaterdagnamiddag probeerde PVDA Geel het leed voor mensen in armoede te verzachten met een toiletteam en een warmedrankenkraampje.
Als ik mijn huur en alle vaste kosten heb betaald, hou ik 50€ over om van te leven” Een van de vele, pakkende getuigenissen aan de voedselbedeling gisteren in Geel. Het legt de pijnlijke realiteit van bittere armoede bloot.
De armoede is enorm gestegen in Geel. Bewijs daarvan zijn de ellenlange wachtrijen aan de voedselbedeling die maandelijks worden georganiseerd door vzw De Toevlucht. Door de coronacrisis zijn de wachtrijen alleen maar langer geworden. Mensen moeten soms meer dan 3 uur aanschuiven.
De Toevlucht vzw bereikt intussen haar limieten. Door de strikte coronamaatregelen mag het team niet langer een toilet aanbieden voor de wachtenden. Binnen wachten, beschut tegen weer en wind, is ook niet langer toegelaten. Even gaan zitten om uit te rusten lukt ook niet als je op straat moet aanschuiven. De mensen staan dus letterlijk en figuurlijk op straat en in de kou.
De stad beweert van armoedebestrijding een echte beleidsprioriteit te maken. Daarom vroegen Greet Daems (PVDA) en Dirk Kennis (De Brugpartij) op de gemeenteraad van 2 februari of de stad een extra inspanning kon leveren om de voedselbedeling van 20 februari in menswaardigere omstandigheden te laten verlopen. Daar is schepen van sociale zaken, Griet Smaers, niet op ingegaan.
Het stadsbestuur wil wel samen met De Toevlucht VZW op zoek gaan naar een nieuwe locatie (voor de drie armoedeorganisaties tezamen). Maar als we op de stad moeten wachten voor een nieuwe locatie, gaan we nog lang moeten wachten. En ondertussen gebeurt er niks terwijl de situatie nu heel schrijnend is. Wij vragen nu noodmaatregelen, want de mensen staan nu in de kou. Deze mensen verdienen het om met respect behandeld te worden.
Daarom deden wij tijdens de voedselbedeling op 20 februari zelf wat we van de stad verwachten: niet wegkijken van dit probleem en het wachten in menswaardige omstandigheden laten verlopen. Met een mobiel toilet, een warmedrankenkraam en klapstoeltjes probeerden we het leed van mensen in armoede te verzachten. Want iedereen verdient het om met respect behandeld te worden.
